24 jaar en borstkanker. 

Hoe kom je er achter? Dat is natuurlijk voor iedereen verschillend. In mijn geval merkte ik het op omdat ik op mijn buik sliep. Ik voelde wel een soort bultje maar wilde niet van het ergste uit gaan, want je bent nog maar 24, toch? Dus nog wel vaak aan gedacht maar eigenlijk een paar weken niks mee gedaan. Tot ik onder de douche stond en besloot toch even te gaan voelen. Het was er nog steeds, overduidelijk. Ik kon er niet meer omheen. Ik vond het eng en liet hier toch al een traantje om. Terwijl het nog van alles kon zijn. Ik had een afspraak gemaakt bij de dokter, wat voor mij al een grote stap was. Ik kon vrij snel al komen. De dokter deed het standaard onderzoek en ging eigenlijk uit van een cyste. Toch wilde hij er een echo van laten maken, voor de zekerheid. Eenmaal bij het ziekenhuis, liet ik een echo maken. De radioloog begon ook gelijk over een cyste. Dit stelde mij al best gerust. Toch begon hij ook te twijfelen en haalde er een andere radioloog bij. Die zei eigenlijk gelijk al dat er een biopt ( stukje weefsel) weggenomen moest worden. Ik heb veel positieve mensen om me heen, ik zelf ben ook positief ingesteld. Ik wilde er dus heel graag vanuit gaan dat het om een cyste zou gaan.  Dus dit zeiden we dan ook steeds. Daarna was het wachten op de uitslag ervan, Dit duurde een dag of 3.

De dag was daar. 24 December 2020. 

Samen met mijn vriend zat ik in de wachtkamer om geroepen  te worden voor de uitslag van het biopt. Ik was ontzettend zenuwachtig en probeerde in mijn hoofd te prenten ' het is een cyste, het is een cyste'. Eindelijk werden we naar binnen geroepen, het liep inmiddels al bijna 20 minuten uit. We liepen het kamertje binnen en zagen 2 mensen met een toch wel bezorgde blik. De arts zei eigenlijk al vrij snel ' ik heb helaas slecht nieuws, je hebt borstkanker'. Maar, omdat ik er dus vroeg bij was volgens de arts, en er geen uitzaaiingen waren, was het heel goed te behandelen. Dit was erg fijn om te horen. Maar als nog, wat gaat er nu allemaal gebeuren? Wat moet ik allemaal doen? De arts kon mij daar over nog niks vertellen. Er moesten eerst allemaal onderzoeken worden gedaan. Een afspraak bij de gynaecoloog, want door door de chemokuren zou dit aangetast kunnen worden. Dit was in het Erasmus medisch centrum. De gynaecoloog was heel aardig en gaf mij een aantal opties.  Hormonen injecteren om zo mijn eitjes te kunnen laten groeien, als ze groot genoeg waren de eitjes oogsten en invriezen. Dit zou ook weer een traject van sowieso 2 weken zijn. De andere optie was het weghalen van een eierstok, deze invriezen en als mijn andere eierstok beschadigd was, deze proberen te 'repareren' met stukjes van de ingevroren eierstok. Ook weer een hele ingreep. Of, niets doen. Wat geen optie lijkt natuurlijk. De beste mevrouw stuurde daar toch een beetje naartoe, omdat ik nog zo jong ben, is de kans dus groter dat ik nog genoeg eitjes over houd om nog op de natuurlijke wijze kinderen te krijgen. Na even nagedacht te hebben was ik er wel over uit. Ik ging niets doen en erop vertrouwen dat mijn lichaam dit kan. 

Tijdens deze afspraak moest ik ook bloed prikken zodat ze konden kijken hoeveel eitjes ik ongeveer had, dit noemen ze dan niet met getallen maar, onder gemiddeld, gemiddeld en boven gemiddeld. Ook moest ik gelijk bloed prikken om te kijken of het de erfelijke variant van borstkanker was. Die uitslag duurt lang en heb ik nu nog steeds niet. Mijn oma en haar moeder hadden allebei borstkanker. De kans is dus aanwezig dat mijn vader drager is van het gen en dit niet weet omdat er nooit op is getest. Mocht het zo zijn dat het dus de erfelijke variant is, gaan allebei de borsten eraf. Als ik dit niet zou doen is de kans groot dat het terug komt. Doe ik het wel, is de kans minder dan 5%(!) dat het terug komt. Maakt de keuze dan toch wel wat makkelijker! Nog steeds heel zwaar maar liever dat dan weer dat nieuws krijgen. 

Er werd ook nog een MRI gemaakt op 31 December 2020. Ik vond dit heel eng omdat ik dat gelukkig nog nooit had hoeven doen. Ik moest me uitkleden en kreeg een infuus in mijn arm voor de contrast vloeistof. De mensen waren heel lief en stelde me toch wat gerust. Ik vroeg hoelang dit zou duren. Ongeveer 20 minuten zei de zuster. Ik kreeg een koptelefoon met radio op zodat ik wat afleiding had. Ik hoorde bijna niks van de radio omdat de MRI zoveel geluid maakt, maar soms herkende ik een liedje en zong ik deze in mijn hoofd mee en dacht ik, zo, dat zijn weer 3 a 4 minuten voorbij. Het ging best snel voor mijn gevoel en kon weer naar huis. De volgende afspraak was een mammografie en het plaatsten van de marker op de tumor. Dit doen ze om later terug te kunnen zien waar de tumor heeft gezeten. De mammografie viel mee. Ik hoorde hier veel over, tuurlijk, fijn is anders maar het deed geen pijn! Daarna werd gelijk de marker geplaatst, met verdoving dus ook dit was prima te doen. Toen kwamen de gesprekken met de oncoloog. Nu werd mij eindelijk verteld wat er nu precies met mij ging gebeuren. Dit was heftig, confronterend maar duidelijk. Hoe gaat het plan er dus uit zien tot nu toe? Als eerste krijg ik een chemokuur om de 2 weken. 4keer. Daarna krijg ik 12x elke week nog een chemokuur. Als de uitslag van het erfelijkheid onderzoek er is kan het nog zijn dat het plan word aangepast. Ik ga ook gebruik maken van de hoofdhuidkoeling. Dit is een soort cap die mijn hoofdhuid op een temperatuur brengt zodat die cellen niet of minder worden aangetast door de chemo. Dit kan er voor zorgen dat ik zoveel mogelijk van mijn eigen haar kan houden. De voorbereidingen voor de behandeling had ik al getroffen. Een stuk van mij lange haren eraf, dit zou meer effect hebben voor de hoofdhuidkoeling. Ook dit vond ik heel heftig, ik had altijd mooi lang haar. Nu dus even niet meer. Beter een stuk van mijn haar af, dan misschien wel alles! ( dit kan nog steeds gebeuren hoor maar ik hoop natuurlijk van niet ;) )

Voor iedereen die dit hele stuk heeft uitgelezen, bedankt! 

Ik beloof dat de volgende wat korter zullen zijn. 

Liefs, 

Manon.