Tijd is kostbaar

Het deed me aan het denken zetten, mensen vragen veel hoe het met Manon gaat en hoe ik er in sta. Op een gegeven moment ging ik na denken. En wauw... Ik begon me enorm *** te voelen. Ik ben een persoon die zich niet zo makkelijk uit, dat komt misschien doordat ik heb geleerd hard te zijn voor mezelf. Ook in het traject met Manon wilde ik sterk blijven de eerste momenten, maar hé, ik ben ook maar een mens en die kan op een moment ook breken.

Het begin van het eind

Na alle behandelingen, operaties en therapieën van Manon was het nog niet klaar. Althans, niet voor ons. Vele mensen denken vaak als het behandeld is en na een langere periode dat het klaar is, en ik kan je vertellen ... dat is niet zo. Na het traject komt er nog veel bij kijken, therapie, controles maar ook in de privé sfeer gebeurd er het een en ander. Eind van het jaar in 2020  op kerst avond kregen we het nieuws te horen. Inmiddels is het bijna alweer 2 jaar geleden. Maar na de laatste behandeling nog geen jaar. Na Manon's operatie van haar expanders bleek er een (na veel er veel last van te hebben) er een ontsteking te zitten in der rechter expander. (weer een tegenslag) Dit bracht weer veel emotie op bij Manon omdat ze eigenlijk 2 weken later geopereerd zou worden voor haar implantaten. Nu moeten we wachten tot begin volgend jaar om weer een expander te laten plaatsen en weer een half jaar later pas haar implantaten. Maar dan zijn we er nog niet, ik zal daar straks wat meer over vertellen. 

Zoals ik boven had verteld, denken vele dat het klaar is, en ik mag je zeggen dat die mensen niet beter weten misschien... Maar ik wordt er heel verdrietig en boos van als mensen zo makkelijk denken. Want ze is misschien weer beter, zoals vele dat zeggen, en ze is er nog, maar uhm... Wat denk je dat het allemaal meebrengt? Vooral op zo'n jonge leeftijd.  Ruim 6 weken geleden heb ik besloten mijn opleiding bij de brandweer even op pauze te zetten. Want in de 2 jaar tijd heb ik geleerd dat tijd kostbaar is. Vooral als het gaat om dierbare. Aangezien Manon heel veel voor mij betekend in mijn leven wil ik alle tijd met haar doorbrengen die ik heb. Wij beide werken weer en Manon is ook weer volledig begonnen met werken. Dus de uurtjes en dagen die we samen zijn benutten we dan ook samen. Soms is het een dag dat het even niet helemaal lekker gaat met haar en op dat moment voel ik me machteloos, ze vertrouwd haar lichaam niet. Op werk laat ik dit vaak niet zomaar merken, misschien dat ik wat stiller ben van mezelf maar verder doe ik zoals ik normaal ook ben. Ik merk dan bijvoorbeeld wel dat ik sneller geïrriteerd ben als er iets fout gaat of als er iets verkeerds tegen mij gezegd word dat ik dat minder snel pik. Momenteel heeft Manon weer therapie en hopelijk werkt dit ook voor haar een stuk beter dan de eerste sessies die ze heeft gehad. Mensen vragen vaak aan mij of ik ook therapie heb gehad. Kort antwoord : Nee niet echt, ik ben met 2 sessies mee geweest. Maar ik kon mezelf goed aanvoelen of ik het nodig had, en dat was niet het geval. Misschien komt dit wel door mijn verleden of komt het doordat ik mezelf de tijd niet gun en andere dingen meer prioriteit geef. Ik durf hier geen antwoord op te geven.

Nog een lange weg te gaan...

We zijn er helaas nog niet, volgend jaar mei gaan we beginnen met het traject voor onze kinderwens. Hiervoor hebben we al meerdere afspraken gehad in het ziekenhuis in Roosendaal, Eindhoven en Maastricht. Wat een boel informatie ... Hoofd vol, onzekerheden, verschillende adviezen. Ja, uhm en nu? Samen praten we hier best veel over, soms met een leeg antwoord vak van mijn kant, omdat ik het soms een beetje lastig vind. Ik ben altijd zo positief ingesteld, en op zulke momenten kan dat niet. Ja, wat als het nou niet lukt? Of er teveel complicaties met zich meebrengt? Wat dan? Lastige vragen met enorm lastige antwoorden ... Dit jaar in mei zijn we samen even er tussen uitgegaan op vakantie naar Rhodos. Heerlijk genieten samen en even ons hoofd legen. Kan je wel vertellen dat we het weer nodig hebben na alle tegenslagen van afgelopen tijd. Maar hé, hoofd omhoog en doorgaan, toch? Ondanks dat we nog een lange weg te gaan hebben blijven we aardig positief ingesteld. Samen komen we er, en samen zijn we sterk! Het is soms erg lastig, maar we zijn hier open over naar andere, soms met emotie, soms niet. Ik merkte afgelopen maandag met een video gesprek met een arts/begeleider, toen ze vroeg hoe ik erover denk en in sta, dat ik wel open alles vertelde maar heel veel emotie voelde. Dit kwam door een simpele vraag : wat is jouw rug zak? Toen merkte ik dat ik het even heel moeilijk had. Tranen in mijn ogen maar wel vertellen hoe het zat. Vele hebben respect voor mij en Manon hoe wij hiermee omgaan. 

Ik werk in de horeca en heb vaste dagen. 5 dagen in de week en een 38 uur contract. Ik kan je vertellen dat ik het een hele leuke baan vind met super leuke collega's. Ik kan hier vaak even mijn hoofd legen en dat is fijn. Manon werkt in de gehandicapte zorg met een contract van 28 uur per week. En dat is meer dan genoeg. 

Tijd is kostbaar ... 

Wat ik iedereen kan meegeven : tijd is kostbaar, in iedere zin en woord. Denk goed na aan wie je de tijd geeft en gunt, hoe je ermee omgaat. Want een ding is zeker, een dag bestaat maar uit 24 uur, waarvan je gemiddeld 7 tot 8 uur slaapt, 7 tot 8 uur werkt, en maar een paar uurtjes kan doen wat je wilt doen. Ik kan je vertellen .. Geniet van iedere seconde die je hebt, want morgen kan het je laatste seconde zijn... Dit klinkt heel heftig, maar deze rollercoaster die ik heb meegemaakt nu met mijn naaste dierbare, heeft mij heel goed aan het denken gezet. Is iemand mijn tijd niet waard? Is die gene zo uit mijn leven, want die hecht zich niet aan hoe kostbaar dit is als iemand voor iets of iemand kiest moeite te doen. 

Ik schreef dit van mij af omdat ik met vele dingen zat de afgelopen tijd. Me soms irriteerde aan mensen die me niet goed konden begrijpen over bepaalde dingen. Soms heb je het gevoel je niet te willen verantwoorden, ken je dat? Dat je even geen zin hebt in al die moeilijke vragen omdat je even er helemaal doorheen zit. Zo'n week had ik deze week. Moeilijk maar waar... En dit lucht voor mij enorm op.  Al zit ik nu dit van mij af te typen met een traan in mijn oog, wil ik iedereen echt meegeven : Geniet van iedere dag met degene waarvan je houd en om geeft. 

Een warme knuffel,

Dylan.