Het verhaal van Dylan

Hoe ga ik er mee om?

De dag dat we het te horen kregen kon ik het niet beseffen, vol ongeloof zat ik het gesprek met de arts aan te luisteren. Mijn hoofd ging naar dat van hem en die van Manon. Ze knikte en wist niets te zeggen en merkte aan haar dat ze niets meer opsloeg. Het enige wat ze had gehoord is dat ze borstkanker heeft. Ik merkte dit op en wilde eigenlijk, net als haar, direct naar huis toe. Maar ik probeerde me te focusen op de informatie die we kregen, zodat we dit konden vertellen aan de famlie. Nog geen 5 minuten later, wat eigenlijk al aanvoelde als een dag werd ik niet goed. De arts merkte dat aan me, ik werd wit, kreeg het benauwd en werd spontaan misselijk. Gemengde gevoelens vol ongeloof. Ze is 24 jaar!? Hoe is dit mogelijk? Na het gesprek liepen we stil met rode ogen de gang op. Wetend dat er ogen op ons gericht zijn van andere mensen die er zitten en artsen. Eenmaal buiten kwam alle emotie eruit. Manon die ging halverwege eigenlijk over in een strijders mode. Kort daarna achter het stuur klapte ik. We waren onderweg naar Manon d'r ouders. De eerste paar dagen had ik wel het besef van wat er speelde en gebeurde maar ik wilde het allemaal niet geloven. Na ongeveer een week was mijn mentale breakdown. Haar nicht was bij ons thuis en begon haar haar te knippen. Recht in mijn hart voelde ik een steek, angst, woede, verdriet en ongeloof. Ik klapte weer dicht. De eerste chemotherapie was heftig om te zien. Terwijl Manon eigenlijk relaxt in haar stoel lag werd het voor mij soms teveel. Hierdoor kon ik mijn emoties niet meer tegenhouden en moest ik zelf af en toe even naar buiten om een frisse lucht te halen. Na d'r chemotherapie merkte ik vrij weinig aan Manon, ze was moe maar dat is logisch, een behandelkng van 4 uur lang. De volgende dag merkte ik wel dat ze moe was en bepaalde bijwerkingen kreeg. Vooral na haar bloedcellen prik in de avond waar ze gedurende anderhalve week last van heeft, nog steeds de dag van vandaag.

Behandeling & werk

In de december maand had ik net een nieuwe baan, vol angst om deze nu te gaan verliezen door wat er gebeurd. Gelukkig heeft mijn werkgever een groot hart waar je alles aan kunt vertellen en die meedenkt aan wat het beste is voor mij. Uiteraard willen hun dat ik mijn focus en liefde aan Manon geef. Samen sta je sterk. De afgelopen periode dat ik weer aan het werk ben en zorg draag voor Manon merk ik dat het soms lastig is. Dit vooral om de emotionele momenten, planningen, afspraken en ziekenhuis bezoeken. Ondanks dat ik soms mijn momenten heb probeer ik mijn afleiding te vinden in mijn werk wat ik met heel veel plezier doe. De beslissing om te blijven werken of er even tussenuit te gaan js lastig. Vele denken van ja, maar je moet er zijn voor je vriendin. Tuurlijk, dat doe ik ook en ik werk daarom vanuit huis. Maar de keuze om me werk opzij te zetten is lastig. We kunnen er wel weken gedeprimeerd over zitten te praten en te denken thuis op de bank. Maar dat is niet de bedoeling! Grapjes maken en positief kijken naar de toekomst is beter! Daarom na een goed overleg met Manon, haar ouders, mijn ouders en werkgever heb ik voor (nu) gekozen om te blijven werken. Dit kan of zal nog veranderen op het moment dat het zwaarder gaat worden voor haar en mij in het traject. Als het moment daar is en de chemotherapie wordt zwaarder en de operatie staat gepland zal ik ook mijn volledige aandacht gaan besteden aan Manon en mezelf, dit staat al vast.

We moeten alleen nog afwachten wat de planning verder gaat doen in het traject. We houden ons hoofd omhoog en kijken positief uit naar de toekomst.

Liefs,

Dylan.