Chemo 2, en jawel. Haaruitval.

Chemo 2.

Ja, hij zit er weer op. Voor het eerst in mijn uppie. 

Ik vond het me een partij spannend. Wat zou ik al die tijd gaan doen? Zijn er mensen die tegen mij gaan kletsen? Ik had geen idee. Ik zat weer in de zelfde stoel als de eerste keer, die keek uit op buiten dus niemand tegenover mij. Naast mij wel, maar de stoelen stonden zo dat je niet echt een gesprek kon voeren. Niet heel erg, maar ik was benieuwd. De zusters praatte af en toe met mij, ook om me af te leiden voor het infuus. Ik vind dat toch zo verschrikkelijk, een infuus prikken. Maar, het moet nou eenmaal. Toen alles aangesloten was, de cool cap voor gekoeld was konden we beginnen. Ik ging een beetje op mijn telefoon kijken, want ja, wat ga ik anders doen? Ik werd al snel gebeld door een van mijn lieve vriendinnen. Als er niemand bij kan zijn, dan maar videobellen toch? Uiteraard wel met oortjes in. Dit deed mij zo goed, de tijd ging een stuk sneller, ik had mijn afleiding en kon lachen. Na dik 45 min bellen ging ik maar even een aflevering kijken van een serie. Kort daarna werd ik al weer gebeld, door dezelfde vriendin. Zij de hond uitlaten, ik aan de chemo. 2 uitersten. Na weer een hele lang tijd bellen moest ze ook even wat anders doen, heel logisch natuurlijk. De chemo zat er eigenlijk al vrij snel in. Het rode zakje kon nu sneller als de eerste keer. De doorzichtige was gewoon een half uur. Alles gespoeld en gedaan kon ik weer afgekoppeld worden. Dit vind ik zo fijn, toch een beetje het idee van. Het zit er weer op, of zoals ik zelf wel eens zeg. Het gif zit er weer in. Dan is het nog na koelen, 1.5 uur. De tijd ging eigenlijk best snel, ik was er op een gegeven moment wel weer klaar mee, zo lang zitten steeds. Maar het is voor een goed doel uiteindelijk. Dus ik ga niet klagen.  Na het koelen moet de cap weer even ontdooien, anders zit het vastgevroren aan mijn haar en trek ik ze mee! Het ontdooien is gelukkig snel gedaan en hij kon eraf. Ik kon weer naar huis! Mijn lieve vriend zat al te wachten in de gang. Ook na deze chemo ging ik even naar mijn ouders, niet wetende hoe ik mij na deze weer ging voelen en ik wilde ze nog even zien. Ook omdat de avondklok er dus aan zat te komen en mijn ouders in de avond werken. Ik had deze chemo in de ochtend en had vrijwel nog een hele dag over. Top! Dacht ik. Toen we bij mijn ouders aan kwamen was ik moe. Wel even kunnen kletsen maar ik viel al vrij snel in slaap op de bank. Steeds van die kleine slaapjes. In de avond heb ik mijn ouders na hun werk ook nog even gezien. Daarna toch maar naar huis gegaan. Ik was op. Hier merkte ik al dat het dus de 2e chemo was. Ik kwam thuis en ben naar bed gegaan, het heeft echt geen 5 minuten geduurd of ik sliep.

De dag erna ben ik altijd bang misselijk te worden, als ik ergens een hekel aan heb is het misselijk zijn. Maar ik had de verplichte medicatie nog. Dat is een soort boekje met 3 capsules. Een voor een uur voor de chemo, een voor dag 2 en een voor dag 3. Ik wat gegeten en de medicatie ingenomen. De rest van de dag eigenlijk alleen maar gerust, ik was nog steeds moe. De zondag, ik dacht, ik neem alvast mijn medicatie in en ga even douchen. Vorige keer werd ik dus misselijk van een warme douche. Hoe verzin je het. Nou, deze keer dus ook het zelfde verhaal. Ik stond even onder de douche en werd weer misselijk. Maar deze keer wat meer als de vorige keer. Zo veel meer dat ik dus echt boven de wasbak hing en moest kokhalzen. Maar ik wilde niet want had mijn medicatie al ingenomen en dan zou die er weer uit komen! Gek genoeg, bleef het bij kokhalzen en zakte het weer weg. Blij maar toch geschrokken. Als in, dit is de 2e chemo en nu ben ik dus wel misselijk. Ik was hierdoor moe, ik zou niet weten waar van anders en viel in slaap op de bank. Ik had afgesproken met mijn vriendin, die zou even langs komen. Rond half 3. Ik werd wakker van haar stem. Lag ik daar, op de bank als een zieke kip. We hebben een beetje gekletst en Mario kart gespeeld. Allebei onder een dekentje en de hele dag lekker relaxed gedaan. Ik heb veel kunnen lachen weer. Deze dag had ik echt weer even nodig. Een dag die zo klote begon en toch zo fijn eindigde. Dit deed mij goed. 

Maandag voelde ik me al weer wat beter, wel altijd bang dat ik dus misselijk word want mijn medicatie had ik niet meer. Wel die ik altijd kan pakken als ik misselijk word maar dat wil ik natuurlijk ook niet. Zolang het niet hoeft. Het ging best goed, ik had wat gegeten en voelde me best prima. Zo goed dat ik dacht, ik ga nog een poging doen om te douchen. Alle moed bij elkaar geraapt om weer te gaan douchen, het ging, ik kon weer even genieten van een douche. Ik ging mijn haren weer even wassen. En toen was daar het moment waar ik zo tegenop keek. Haaruitval.. de tranen weer in mijn ogen. Ik wist dat het zou gebeuren, maar op het moment dat het gebeurd is het weer zo echt, zo naar. Je hebt die haren in je hand en het is ineens zo zichtbaar. Het is echt. Nu gaan anderen het zien. Mijn wenkbrauwen en wimpers gaan ook volgen komende tijd. Dan ziet echt iedereen dat je ziek bent. Oh wat vond ik dit lastig. Mijn vriend vond het lastig om te zien ook, om mij zo te zien. Samen weer even in tranen en weer door. Zijn tante kwam nog even koffie drinken, die was in de buurt en zou langskomen als ik mij goed zou voelen. Ze heeft in het zelfde schuitje gezeten als ik. Ik vertelde het aan haar, en schoot weer vol. Zij ook, juist omdat ze zo goed kon voelen hoe ik mij op dit moment voelde. En je kan elkaar nu even niet een dikke knuffel geven, wat het dan ook nog is lastiger maakt. Ik heb met haar een fijn gesprek gehad en kan hier weer mee door. Het blijven ups en downs in mijn traject, zolang er maar meer ups zijn als downs!

Vandaag, dinsdag 26 januari, voel ik mij best goed. Gisteren en vandaag heb ik 20 minuten gewandeld en dat gaat. Ik wil dit blijven doen en wat opbouwen natuurlijk zodat ik fitter elke chemo in ga. Dit was het eigenlijk wel weer even tot zo ver. Ik blijf mijn best doen de komende dagen en de volgende chemo rock ik gewoon weer! Ik ben gewoon al op de helft van de 4 A/C kuren!! 

Ik wil iedereen ook echt even ontzettend bedanken voor het lezen van mijn blog, de lieve berichten en steun die ik heb gekregen. Dat doet mij zo goed. Echt super bedankt!

Liefs,

Manon