Eerste zicht op haarverlies

De eerste dag.

Maandag 25 januari, de eerste dag dat Manon en ik zagen dat haar haar uit begon te vallen. Op haar kussen lagen een paar haren, we dachten het valt nog mee. Manon begon haar haar te borstelen en riep mij vanuit de badkamer. Ik liep naar haar toe en jawel, ze had een hele pluk haar in haar handen en op de borstel zat ook een grote pluk haar. Ik schrok me kapot, het leek wel of ze een bos haren van de grond had gepakt wanneer je naar de kapper gaat en al dat haar ziet liggen. Ik was geschrokken net als Manon. Maar dat kon onze dag niet verpesten en we vervolgde de dag. 

Elke dag kwam er steeds meer haar af.

Elke dag dat ik of Manon haar haar borstelde kwam er steeds meer af. Dit was even slikken want op donderdag kwamen we erachter dat ze kalen plekken begon te krijgen. Haar haar wordt dunner en je ziet steeds meer losse haren liggen. Je zou bijna kunnen zeggen dat ik zo nu en dan met een stofzuiger / swiffer achter haar aan loop om de haren op te vangen. Donderdag was het even heftig. Ik ging haar haren borstelen en de haren bleven komen. Ik moest even slikken na het zien wat er allemaal af kwam na ongeveer een keer kammen. Ze hoorde dat en vroeg of het ging, waarop ik antwoorde dat ik even moest slikken om de hoeveelheid haar wat ik vast hield, dat dat na een paar dagen er al af komt. Na ongeveer een kwartier te hebben geborsteld kwam er bijna geen haar meer af en dachten we dat we er waren. Maar niets is minder waar. Vannacht heeft ze voor het eerst met een hoofdkap geslapen (Dit is een soort mutsje als je gaat slapen). Bij het af doen bijna geen haar te vinden op het kapje en kussen! We keken elkaar aan en dachten, zou het? Zou het geholpen hebben? Ja, het heeft iets geholpen maar helaas niet de gewenste resultaat. Haar haar had wat klitte en die moesten eruit. Ik vroeg of ik het moest doen of dat zij dat wilde doen. Ze zei dat ik haar haar weer mocht borstelen en dat deed ik. Er kwam weer heel veel haar vanaf en Manon zelf trok de lossen haren eruit. Ze zei; ''Die zitten toch al los dus die kunnen er dan ook maar net zo goed uit'' Stom verbaast keek ik even naar haar en dacht, ja dat is zo maar moet je niet voorzichtig zijn met je haar momenteel? Waarop ze antwoorde; "Maar ze zitten toch al los dus het maakt niet uit", oké, daar heeft ze een punt. Na weer even haar haren geborsteld te hebben en de klitte eruit te hebben gewerkt hadden we weer een handvol met haar. Ik raakte er een beetje sprakeloos van op dat moment en wist niet zo een twee drie iets te zeggen. Dit raakt je, vooral als je je vriendin op dat moment verdrietig ziet en toch nog in de strijdersmode ziet staan.  

Het is wennen en dingen gaan veranderen. 

Nu ze die kap draagt met slapen moet ik daar best aan wennen, heel eerlijk gezegd zie ik haar liever zonder maar het stond niet verkeerd. Het leek een beetje op zo'n bandana. Net of ze zo op de motor ging stappen. De ochtend van wakker worden en het zien van die kap doet mij ook heel veel. Het is een bevestiging dat je vriendin ziek is en je bepaalde dingen ziet. Je kijk op het leven veranderd. Daarom heb ik ook besloten om mijn werk opzij te zetten en als mantelzorger verder te gaan om voor Manon te gaan zorgen. Ik wil haar vooral nu, in deze tijd, alle liefde en aandacht geven die ze nodig heeft en verdiend. Dit zijn lastige keuzes maar deze keuze heb ik dan ook vanuit mijn hart gemaakt. Normaal kookte Manon best vaak, helaas is dit nu wat minder geworden. (Ik mis haar kookkunsten best wel zo nu en dan) Gelukkig geeft ze dat niet op en wanneer ze kan, wilt en de energie ervoor heeft kookt ze nog steeds. Gelukkig zijn mijn kookkunsten ook niet verkeerd dus kan ik haar zo nu en dan verwennen met een lekker gerecht. 

Je blik op het leven veranderd enorm, dit vooral omdat je naast je geliefde staat en ziet wat voor vreselijke ziekte dit is en dat het ieder mens zijn leven op zijn kop zet. Gelukkig kan ze volledig genezen maar dit heeft een lange tijd nodig en dat is zwaar. Maar ondanks dat het zwaar is voor familie, vrienden en kennissen blijven we er met zijn alle in geloven dat ze straks weer de oude Manon is die schoon door het leven gaat.

Manon, lieve schat, zoals ik eerder heb gezegd we komen er samen met zijn alle sterker uit! Ik zal met elke situatie, beslissing en traject bij je zijn om je te steunen. Ik houd enorm veel van je. 

Ook ik wil iedereen nogmaals bedanken voor de lieve berichten, kaarten en bloemen die de afgelopen periode zijn verstuurd. Ons huis die peilde uit met mooie bossen bloemen! Dankjewel daarvoor! Dit heeft Manon en mij enorm veel goeds gedaan! Ik ben blij dat jullie ons volgen in deze moeilijke en zware traject.

Liefst,

Dylan.