Happy new hair!

Het ging nu toch echt gebeuren. 

Mijn haar viel uit. Het begon best subtiel, hierdoor had ik eigenlijk nog een beetje hoop dat het alleen dunner zou worden. Maar gedurende de afgelopen week werd het erger, echte plukken. Ik durfde bijna mijn haar niet meer te wassen of te kammen. Ik deed dit wel anders is het natuurlijk ook niet goed maar ik vond het niet fijn. Douchen was voor mij ook al niet fijn meer, ik deed het omdat het moest en dan hield ik mijn haar droog.  Ik belde met mijn life coach en vroeg of het nu echt door ging zetten. Heeft de hoofdhuidkoeling nog zin? Zij gaf aan dat ik dat vooral zelf moest bepalen en mijzelf steeds moest afvragen of ik nog blij was als ik in de spiegel keek. Dit hield ik in mijn gedachten. Het ging eerst nog wel, maar het werd zodanig erg dat ik echt kale plekken op mijn hoofd kreeg. Ik ging niet meer de deur uit zonder muts op.  Eerst was het ook met plek nog wel te verbergen, dit was al snel ook niet meer het geval. Ik had voor mezelf al voorgenomen, zodra ik kale plekken op mijn hoofd krijg, en ik kan het niet meer verbergen, dan gaat mijn haar eraf. Dat zei ik wel heel stoer, tot het moment daar was. ik zag er zo tegen op. Ik ging naar mijn ouders om dit te laten doen. Ik heb een hele lieve nicht die een eigen kapsalon heeft die ook haarwerken verzorgd ( dit werk mag ze ook nu gewoon uitvoeren hoor!) Mijn lieve vriend, vriendin, en ouders waren erbij. We gingen beginnen, eraf halen wat er nog van over was. Het gevoel van de koude tondeuse weet ik gewoon nog. Dit voelde zo vreemd, ik keek omhoog en zag al tranen bij mijn vriendin. Toen kon ik zelf ook niet meer, ik was even niet meer zo stoer en moest toch echt huilen. Mijn (eerst) mooie haren gingen er gewoon echt af. Ik ben zometeen  gewoon kaal. Toen ze klaar was durfde ik nog niet eens gelijk in de spiegel te kijken. Iedereen zei dat ik het nog best kon hebben zo. Ik heb het geluk gehad dat ik gelijk haarwerken kon passen. Dit kon zo snel omdat ik super lieve mensen om mij heen heb. Mijn vriend was eigenlijk al stiekem begonnen met inzamelen van geld, ik wilde graag een haarwerk van echt haar. Ik vertelde dit tegen een vriend van mij en hij antwoordde hierop: ' ik ga het iets minder stiekem doen'. Verder had ik hier eigenlijk niet echt meer over nagedacht. Nog geen half uur later zag ik op facebook dat hij gewoon een inzamelingsactie was begonnen! Ik kwam niet meer uit mijn woorden toen ik dit aan mijn vriend wilde laten zien, tranen, deze keer gelukkig van blijdschap. En wat werd er veel op gereageerd. Niet normaal. In 48 uur tijd, hadden we 1500 euro bij elkaar!! Dat is toch ongelofelijk? Door deze acties kon mijn nicht dus al verschillende haarwerken mee nemen. Dus mijn oude haar eraf, en het nieuwe erop. Happy new hair dus! Ik heb 6 modellen op mijn hoofd gehad en er ook een gevonden. Iedereen was het er over eens dat deze het moest worden. Toen mijn nicht mijn haren een paar weken terug kwam knippen had ze mijn maten al opgenomen voor het geval dat het nodig was. Ik was hier nu natuurlijk heel blij mee want ik kon gelijk weer iets op mijn hoofd doen. Het voelt zo fijn, het voelt als mijn eigen haar, nu al. Tuurlijk is het raar als ik 'm in de avond af zet. Maar zodra ik 'm op doe de volgende dag, voel ik mij echt weer een beetje mijzelf. 

Wat haar wel niet met een mens kan doen. 

Vrijdag is alweer mijn 3e chemo. Deze keer zonder de hoofdhuidkoeling. Ze hebben maar 2 apparaten dus iemand anders kan nu in mijn plaats. Nu ik niet de hoofdhuidkoeling ga gebruiken scheelt dit al snel 1,5 tot 2 uur. Ik zit dus nu een stuk minder lang in het ziekenhuis. Ook wel weer fijn. 

Voor iedereen die dit weer leest en misschien ook wel hebben gedoneerd, ontzettend bedankt!

Zonder jullie was dit allemaal niet gelukt.

Liefs, 

Manon