Chemo 4, laastse A/C kuur én mijn verjaardag!

Chemo nummer 4 alweer. 

Wat zag ik hier tegen op. Ik was bang dat mijn lichaam ging tegen werken, dat mijn aderen al zo aangetast waren en het prikken steeds minder makkelijk gaat. 

De dag voor de chemo moet ik altijd bloed laten prikken en heb ik een gesprek met mijn life coach. Uit mijn bloed kwam weer dat mijn witte bloedcellen weer hoog waren, wat goed is. Alleen mijn rode bloedcellen zijn wat gedaald door chemo. Dit is allemaal heel logisch. 

Maargoed, nog niet zorgwekkend en ik mocht er de volgende dag weer aan, de 4e chemo. Ik vond hem dubbel, want aan de ene kant sta ik er zo in als, kom maar op met dat gif! En aan de andere kant weet ik ook weer wat het met mij gaat doen en hoe ik me weer ga voelen. Maar, dit was wel de laatste A/C kuur! En wat mij verteld is, is dat dit de zwaarste zijn. Bij deze heb je het meest last van de bijwerkingen. 

Dus, de dag van chemo. Bloedje zenuwachtig voor het infuus, want zou het lukken zonder al te veel last. Gaat de vloeistof prikken nu? De rode staat hier namelijk wel om bekend. Ik vroeg dit aan de zuster, ik had de zelfde als vorige keer. Een hele lieve vrouw. Ze kwam met het voorstel om het infuus nu op te plek te doen waar normaal bloed word geprikt en om de chemo wat te verdunnen tegen het prikken van de vloeistof. Dit nam mijn angst wel een beetje weg. Het prikken ging daar veel beter! En het verdunnen vond ik ook veel fijner. Volgens de zuster scheelde het dat dit een grotere ader was en ik hierdoor minder last had. Ik raakte aan de praat met nog een andere zuster, beetje mijn leeftijd denk ik. We hadden het over mijn haar, ze kwam eigenlijk naar mij toe om te zeggen hoe mooi ze mijn pruik vond. En zo kregen we het er verder over hoe mijn haar eerst was enz. Erg leuk en confronterend ook wel. Ik praatte ook een beetje met andere mensen nog maar niet echte gesprekken. Ik ging maar beeldbellen met mijn zus en Dylan. De tijd ging snel en ging weer naar huis. Het ging eigenlijk allemaal wel goed en deze keer geen last gehad van het prikken of mijn aderen!

Dan komen de dagen erna, de dagen waarvan ik weet dat die klote zijn. Ik ben gelukkig niet echt ziek ziek.  Maar ik ben moe, weinig tot geen eetlust, bijna geen smaak. En dan komt die prik ook nog is, ik vervloek m. Hier ben ik dus wel een beetje ziek van. Die prik die mijn witte bloedcellen een boost moet geven, wat ie tot nu toe ook heeft gedaan gelukkig. Maar de dag nadat ik die heb gehad ben ik wel een beetje grieperig. Alles doet zeer, al raak je mij met 1 vinger aan doet het al zeer. Dat grieperige gevoel. En veel slapen, verplicht eten en drinken. Het hoort er allemaal weer bij. Ik kijk altijd heel erg uit naar de woensdag, dan ben ik meestal weer de oude. Dus ik tel eigenlijk steeds af. Tot het weer woensdag is. Die dag is gelukkig geweest. Het gaat weer. Ik heb al weer lekker buiten gewandeld in het heerlijke zonnetje. Dat doet me goed, ook al word ik nu soms best moe van hoor, ik merk dat het niet meer is zoals het was. Dat is niet erg, bouw het gewoon weer op. Ik was naar mijn ouders gegaan en daar in de omgeving gaan wandelen. 

Ik was de dag na mijn chemo ook nog even jarig tussendoor! Happy birthday to me! Wat een rare verjaardag. Én corona wat er nog is én net een chemo gehad. Dus ja, wat doe je dan met je verjaardag? Juist, helemaal niks. Ik verplaats het gewoon. Tuurlijk heb ik hele lieve berichtjes gehad, dat doet mij altijd goed. En iets heel leuks gehad van mijn lieve collega's en bewoners. Iedereen had apart een kaartje geschreven, zó leuk! Deed me goed om dat te lezen, en in de doos zat nog chocolade, altijd goed natuurlijk. En allemaal lekkere dingetjes van de rituals, dat is bij mij ook altijd goed. Ik hou er van. En vandaag heb ik taart besteld, ik krijg een beetje mijn smaak weer dus nu eet ik pas een taartje hoor.

En wat nu verder he.

De MRI komt eraan, 2 maart. Ik vind het toch wel spannend. Ik heb er een goed gevoel over, en de volste vertrouwen in, maar het blijft spannend. En dan komen de 12. De 12 wekelijkse kuren. Ik vind dit ook best spannend allemaal. Ik denk dat ze gevoelsmatig best snel kunnen gaan allemaal. Ik hoop ook echt dat ik er minder last van ga hebben en het te doen is. Het is wel elke week natuurlijk. Ik denk dat dat ook het heftige is aan die kuur. Ik kan niet meer doen dan het  weer ondergaan. 

Toch, hoe stoer en sterk ik nu allemaal over kom, tijdens het schrijven van deze blog werd ik toch even verdrietig. Dit heb ik vaker en noem het altijd besef momentjes. Dat je beseft dat je ziek bent, en al 4 kuren hebt gehad. Het blijft bizar. En dan dacht ik net, goh, een paar maanden geleden was alles nog goed, ik kreeg een relatie, zijn gaan samen wonen. Het ging zo fijn allemaal, en dan ineens dit. Maar aan de andere kant, hoe sterk ga je hier zelf, en als koppel zijnde wel niet uit komen! Met dat in het vooruitzicht gaat het dan altijd wel weer. Als alles achter de rug is, en corona laat het toe, wil ik lekker op vakantie. En alleen maar leuke dingen gaan doen.  Weer werken, gewoon hoe het was. Ik kijk er naar uit. 

Ik ben ook echt heel benieuwd wanneer ik mijn haar weer kan laten groeien. Het groeit wel, maar heb nog wel de kale plekken, dus ik laat het er om de zoveel tijd af halen zodat het uiteindelijk gelijkmatig kan groeien. En wat krijg ik er dan voor terug, ook zo benieuwd naar, krijg ik een bos krullen, of grijs? Het kan allemaal. 

We zullen het wel zien! Ik heb deze 4 kuren gerockt. Die andere 12 ook, de operatie zal ook moeilijk zijn. Maar ook die rock ik. Zonder twijfel. 

Iedereen weer bedankt voor het lezen.

Veel liefs,

Manon